۲۰ عادت اشتباه در اتوکد (AutoCAD) که باید از آن‌ها اجتناب کنید!

با سلام . طراحان و علاقه مندانی که با نرم افزار اتوکد کار می کنند هر یک از روش های مختلفی جهت کار با این نرم افزار استفاده می کنند و ممکن است آموزش اتوکد برای هر شخص با روش های مختلفی صورت گرفته باشد.در همین راستا ممکن است تکنیک ها و عاداتی بکار بگیرند که چندان درست هم نباشد و برای کارایی بهتر در اتوکد لازم باشد که از آن ها اجتناب کنند.اما کدام عادت ها در اتوکد هستند که ماباید از آن ها دوری کنیم؟ ما در اینجا چندین عادت مرسوم ، اما اشتباه در اتوکد را جمع آوری کرده و برای شما ارائه خواهیم کرد.پس برای آشنایی با عادت های اشتباه در اتوکد این مقاله را دنبال کنید.

۲۰ عادت اشتباه در AutoCAD که باید از آن‌ها اجتناب کنید!

قرار دادن آبجکت‌ها در لایه Defpoints:

این یکی از عادت‌های بد است که در میان کاربران قدیمی CAD رایج است. برخی کاربران آبجکت‌هایی را که نمی‌خواهند در پلات قرار بگیرد، در لایه Defpoints Layer می‌برند.

خواص آبجکت را به وسیله ی لایه اختصاص ندهید:

همانطور که از عنوان پیداست، اختصاص Properties به یک آبجکت کار درستی نیست. وقتی که این کار را می‌کنید و سپس آن آبجکت‌ها را در یک لایه‌ای قرار می‌دهید، Properties اعمال شده به آبجکت در آن باقی می‌ماند و از Properties لایه‌ای که در آن قرار گرفته تبعیت نمی‌کند و در نتیجه ممکن است طرح ناهمگون و گیج‌کننده شود.

ایجاد تمامی آبجکت‌ها در لایه Layer 0:

چه نیازی به این کار است؟ نرم‌افزار AutoCAD روش‌هایی بسیار عالی برای مرتب‌سازی و طبقه‌بندی المان‌های طراحی ارائه می‌دهد که با استفاده از این روش‌ها می‌توانید Properties چندین آبجکت را با تغییر Properties لایه مربوطه کنترل و تغییر دهید. باید از این عادت بد که بیشتر در میان طراحان تازه‌کار و تنبل وجود دارد دوری کرد.

عدم پیروی از استانداردهای لایه‌بندی (Layering):

تا جای ممکن همیشه سعی کنید از استانداردهای لایه‌بندی مانند AIA یا استاندارد شرکت خودتان پیروی کنید. با این کار می‌توان مطمئن شد که در صورت انتقال طرح به یک پیمانکار دیگر، مشکلی به وجود نمی‌آید. اگر استانداردها به کار گرفته نشوند، در نهایت یک طراحی خواهید داشت که دارای استانداردهای متفاوتی است و باید قبل از استفاده ترجمه شود و همین امر نیاز به ساعت‌ها کار اضافه دارد.

قرار دادن آبجکت‌ها در لایه‌های اشتباه:

این مشکل با بازبینی کار قبل از ارسال و ارائه آن قابل حل است. گاهی تمامی آبجکت‌های طراحی در لایه صحیح مربوط به خود قرار نمی‌گیرند؛ به عنوان مثال تمامی درب‌هایی که در طراحی ایجاد می‌شوند، در لایه‌های مخصوص طراحی قرار ندارند و ممکن است برای سایر آبجکت‌ها نیز این شرایط پیش بیاید.

اختصاص ندادن واحدهای اندازه‌گیری در طراحی:

یکی دیگر از عادت‌های نادرست این است که کاربران بدون اختصاص واحدها یا محدودیت‌های طراحی (units and limits) شروع به کار می‌کنند. اگرچه می‌توان واحدها را بعداً در AutoCAD اصلاح کرده و تغییر داد، اما بهتر است همیشه کار را با یک قالب (template) شروع کنید که تمامی این تنظیمات از قبل در آن‌ها انجام شده تا از ایجاد مشکل در مراحل بعدی جلوگیری به عمل آید.

استفاده از مقیاس حاشیه‌گذاری (Annotative Scales):

ایجاد مقیاس‌های متفاوت از یک آبجکت برای Viewport های مختلف و قرار دادن آن‌ها در لایه‌های چندگانه، روشی است که اکنون منسوخ شده و دیگر استفاده نمی‌شود. ویژگی Annotative در AutoCAD برای همین کار ایجاد شد تا تغییر مقیاس طراحی را آسان کند؛ اما با این وجود، بسیاری از کاربران از آن استفاده نمی‌کنند.

قفل نشدن Viewport ها در فضای Paperspace:

بعد از آنکه مقیاس یک Viewport را در فضای Paperspace تغییر دادید، بهتر است تلاش کنید تا آن Viewport را قفل کنید تا از تغییرات ناخواسته در مقیاس آن جلوگیری شود. ایجاد تغییرات ناخواسته در مقیاس Viewport ممکن است در برخی موارد قابل تشخیص نبوده و این خطا ممکن است در قسمت اطلاعات طرح و مواردی که مربوط به مقیاس Viewport هستند نمایش داده شود.

ایجاد نشدن بلاک‌ها (Blocks) در لایه Layer 0:

بسیاری از طراحان سعی می‌کنند بلاک‌ها را در لایه‌ای غیر از Layer 0 قرار دهند، اما در حقیقت بلاک‌ها باید در همین لایه ایجاد شوند. بلاک‌ها ویژگی‌های (Properties) لایه‌ای را به ارث می‌برند که در نهایت در آن قرار گرفته باشند، اما اگر آن‌ها را در لایه‌ای غیر از Layer 0 ایجاد کنید، ویژگی‌های لایه‌ای که در آن قرار دارند را به ارث نمی‌برند و همین امر طرح رسم شده را متناقض و ناجور می‌کند.

قرار ندادن XREF ها در لایه جداگانه:

تا جایی که ممکن است، Xref ها را در یک لایه جداگانه و مختص به آن‌ها قرار دهید و مطمئن شوید که در لایه Layer 0 قرار ندارند. بدین ترتیب می‌توانید ویژگی‌های (Properties) Xref ها را بهتر کنترل کرده و مدیریت این منابع خارجی در طرحی که دارید نیز آسان‌تر خواهد شد.

همچنین بهتر است در ابتدای نام لایه‌ای که Xref را در آن قرار داده‌اید از حروف X یا Z استفاده کنید تا به انتهای لیست لایه‌ها بروند.

استفاده نکردن از eTransmit برای طرح‌هایی که دارای Xref هستند:

عموماً طرحی که دارای Xref باشد، روی درایوهای چندگانه در شبکه ذخیره می‌شوند و اگر بخواهید طرحی که دارای چندین Xref است را به جایی ارسال کنید، استفاده از eTransmit بهترین کار است. ارسال تمامی Xref ها به صورت دستی، کار چندان درستی نیست؛ چرا که ممکن است باعث ایجاد مشکل در مسیر فایل و در نتیجه گم شدن فایل رفرنس آن شود.

برای اینکه خیالتان از بابت ارسال صحیح طرحی که دارای Xref است راحت شود، از قابلیت eTransmit در AutoCAD استفاده کنید که از تمامی Xref ها یک فایل زیپ (Zip) می‌سازد و جابه‌جایی و استفاده از فایل زیپ شده نیز بسیار راحت و بی‌دردسر خواهد بود.

ایجاد طرح‌های Xref در لایه Layer 0:

ایجاد آبجکت‌ها در لایه Layer 0 و سپس بردن Xref ها در یک لایه دیگر کار اشتباهی است. در صورت انجام این کار، ویژگی‌های (Properties) Xref ها از لایه اولیه کپی نمی‌شوند. اما اگر در لایه‌ای به غیر از Layer 0 طرحی ایجاد کنید و سپس آن طرح را به عنوان یک Xref به یک طرح دیگر بچسبانید، هم لایه و هم Properties آن کپی خواهند شد.

پس توصیه می‌کنیم همیشه از ایجاد طرح روی لایه Layer 0 که قرار است آن را به عنوان Xref الحاق کنید خودداری نمایید.

استفاده از دستور کامل به جای دستورات خلاصه شده (Alias):

بهتر است که همیشه در خط فرمان، به جای دستورات کامل، از دستورات خلاصه شده یا اسامی مستعار (Alias) استفاده کنید. علاوه بر این، اگر قابلیت تکمیل خودکار (Autocomplete) خط فرمان روشن باشد، نیازی به وارد کردن کامل دستور نخواهید داشت. در این حالت، بسته به حروف تایپ شده، خط فرمان دستورات مرتبط و نزدیک با آن را نشان می‌دهد تا بتوانید به راحتی دستور مورد نظر را طبق موارد نشان داده شده انتخاب و اجرا کنید.

کپی و الحاق از نسخه‌های مختلف یک طرح:

این نیز یکی از عادت‌های اشتباه در اتوکد است که باید از آن دوری کنید. کپی کردن و چسباندن داده‌ها از نسخه‌های مختلف طرح‌ها یا از فایل‌های DWG که در اصل با استفاده از اتوکد ایجاد نشده‌اند، باعث ایجاد داده‌های اضافه و نامربوطی در طرح می‌شود که ممکن است باعث ایجاد خطا و ایجاد خطوط DNG غیرضروری و سایر دیتاهای مشابه شده که حتی با دستور PURGE نیز قابل حذف شدن نیستند.

هاشورزنی بدون فعال کردن Associative:

هر زمان که قصد داشتید قسمتی از طرح را هاشور (Hatch) بزنید، گزینه Associative را فعال کنید، تا تغییر در مرز و اندازه آن ناحیه، هاشور مربوطه را نیز تغییر دهد. همچنین برای هاشور از دستور EXPLODE (تجزیه هاشور) استفاده نکنید، زیرا بعد از این کار، هاشور تجزیه شده در تب Hatch Editor قابل ویرایش نخواهد بود.

عدم استفاده از آرایه انجمنی (Associative Array):

در صورتی که از آرایه انجمنی استفاده کنید، می‌توانید قابلیت اصلاح آرایه را باز بگذارید. اگر یک آرایه را تجزیه (explode) کنید یا آرایه را به صورت غیرانجمنی ایجاد کنید، قادر به تغییر و ویرایش آن در مراحل بعدی نخواهید بود. پس همیشه سعی کنید از ایجاد آرایه غیرانجمنی پرهیز نمایید.

استفاده نکردن از دستورات OVERKILL و PURGE:

بسیاری از طراحان اهمیت دستورات OVERKILL و PURGE را نادیده می‌گیرند. استفاده از دستور OVERKILL برای پاکسازی قسمت‌های زائد یا جیومتری‌هایی که دارای همپوشانی هستند، بسیار مفید است. این دستور همچنین با تبدیل ورودی‌های جدا از هم به Polyline ها، باعث کاهش حجم فایل طراحی می‌گردد.

دستور PURGE نیز یکی دیگر از ابزارها برای تمیز نگه داشتن طراحی است که ورودی‌های استفاده نشده را حذف می‌کند و بدین صورت باعث کاهش حجم نهایی فایل می‌شود.

اندازه‌گذاری نامرتب و دارای همپوشانی:

این عادت بد، طرح رسم شده را بسیار نامرتب و درهم و برهم می‌کند. همیشه باید از اندازه‌گذاری‌های اضافه و نامرتب جلوگیری به عمل بیاورید. همچنین اندازه‌گذاری نباید با استایل‌ها و سایزهای متفاوت صورت بگیرد.

ایجاد جیومتری‌های غیردقیق:

این عادت غلط بیشتر در کاربران تازه‌کار CAD دیده می‌شود که جیومتری‌هایی ایجاد می‌کنند که از لحاظ ظاهری به طرح مورد نیاز نزدیک است و سپس عدد اندازه‌گذاری را به مقدار صحیح (که باید رسم می‌شد) تغییر می‌دهند.

این اتفاق هنگامی رخ می‌دهد که کاربر از قابلیت Object Snap به درستی استفاده نکند. بدیهی است که هرگز نباید در طراحی چنین خطایی را نادیده گرفت.

روشن گذاشتن حالت Snap برای تمامی آبجکت‌ها:

کاربران جدید CAD ممکن است روشن گذاشتن Snap برای تمامی آبجکت‌ها را به دلیل آزاد بودن در انتخاب هر نقطه برای Snap را مفید ارزیابی کنند، اما این کار اصلاً درست نیست. زیرا گاهی اوقات باعث می‌شود که در دو نقطه که بسیار به یکدیگر نزدیک هستند، Snap به صورت نادرست صورت بگیرد و طراحی نادرست و غیردقیق انجام شود و در نتیجه مشکلات دیگری در اندازه‌گذاری ایجاد شود.

برای جلوگیری از چنین مشکلی، همیشه گزینه Snap را فقط برای آبجکت‌های مورد نیاز فعال نگه دارید و یا با نگه داشتن کلید Shift و زدن راست کلیک موس، نقاط خاصی را برای Snap انتخاب کنید.

 

راستی! برای دریافت مطالب جدید در کانال تلگرام یا پیج اینستاگرام مدرسه گرافیک پلاس عضو شوید.

کلمات کلیدی: آموزش اتوکد_عادت های اشتباه در اتوکد_مقاله اتوکد